HANS JOACHIM

amper vijftien jaar had hij

nog de ziel van een kind

hij wandelde door zijn leven  

aan de hand van zijn vader

hij ademde nieuwbakken lucht 

en lachte nog om niets

maar hij zou dat nooit begrijpen

hij sjouwde zijn dromen 

van hot naar her en meer

hij gaf ze vleugels voor op de wind

maar hij zou dat nooit begrijpen

hij spaarde fantasieën

over dwergen en reuzen geboren  

uit een goede fee en rekende zich rijk

maar hij zou dat nooit begrijpen

in mijn herinnering  

stapt hij nog altijd voort 

parmantig zelfs onbewust  

aan de hand van zijn vader

WAT MIJ HET MEESTE TREFT

je vraagt mij

wat mij het meeste treft

is dat je oogopslag

of de kleur van je ogen                   

je wenkbrauwen of je wimpers

het vallen van je haar                   

of de lijnen rond je mond

je neus je oren je lippen           

of de blos op je wangen

ik zeg je oprecht                     

wat mij het meeste treft

dat is je dood

TREIN OP DINSDAG

in het voorjaar van 44

leek het zo gewoon

die trein op dinsdag

vol heen                               

leeg terug

het kan geen kwaad             

dacht ik nog

het was het kwaad                

weet ik nu

een glimp van leven           

wisselt                                   

met de eeuwigheid